Çocuklara yönelik ihmal ve istismar gerçeği geçmişten günümüze değerli bir toplumsal sorun olarak karşımıza çıkmaktadır. Tüm dünyada ve bizim ülkemizde de görülebilen bu sorun, çocukların ruh sıhhatine büyük ölçüde ziyan vermekte ve ömür uzunluğu tesirini gösterecek ruhsal sıkıntılar yaşamalarına neden olmaktadır. Bilhassa erken çocukluk periyodunda yaşanan ihmal durumları en az istismar kadar çocuklar üzerinde hasar bırakabilmektedir.
Dünya Sıhhat Örgütü, çocuk ihmalini çocuğa bakmakla yükümlü kimsenin çocuğun eğitim, sıhhat, barınma, beslenme ve inançlı ortamın sağlanması üzere temel gereksinimlerini sağlayamaması yahut bu muhtaçlıkları dikkate almaması halinde tanımlamakta; çocuk istismarını ise bir yetişkin tarafından bilerek yahut bilmeyerek çocuğa yaptığı fizikî, duygusal yahut cinsel ziyan olarak açıklamaktadır. Varlıklı ailelerde çocuk ihmallerinin nedenlerine baktığımızda çoklukla parçalanmış aile yapılarının, ebeveyn çatışmalarının, ilgisizliğin, tavır farklılıklarının, alkol yahut unsur bağımlılıklarının, sıhhat sorunlarının yahut ruhsal rahatsızlıklarının bu durumu tetiklediğini gözlemlemekteyiz.
Maddi geliri düşük olan aileler çok çalışarak hayatlarını geçindirmeye çalışmakta, bu sıkıntı şartlar çocuklarından uzak kalmalarına ve onlarla geçirdikleri vaktin azalmasına yol açmaktadır. Varlıklı ailelerin sosyo-ekonomik seviyesi, düşük gelirli ailelerden farklı görünse de çocukların yaşadığı zorluklar benzerlik göstermektedir. Maddi imkânları yüksek, iş hayatı ağır ya da kendi özel hayatına öncelik veren ebeveynler çocuklarının gereksinim duyduğu ilgiyi, sevgiyi, şefkati ve korunmayı bakıcıya ya da çalışana devrederek onların duygusal manada zorluk yaşamalarına neden olmaktadırlar.
Bilhassa meskenin içinde var olan lakin duygusal manada aralıklı durabilen, çocuğuna sevgisini cömert armağanlarla vermeye çalışan ebeveynlerin çocuklarında yalnızlık, içine kapanma, irtibat sorunları, okul muvaffakiyetinde düşüş görülebilmekte, çok ihmal durumlarında ise depresif bozukluklar, kendine ziyan verme ve intihar kanısı üzere riskli davranışlar gözlemlenebilmektedir. Yalnızca duygusal değil fizikî şiddete maruz kalmış çocuklarda ise yeme ve uyku bozuklukları, kaygılar ve öfke patlamaları da yaşanabilmektedir. Birebir halde çocuklarının olumsuz davranışlarını görmezden gelen, saldırganlık yahut öfke denetimi üzere tavırlarını olağan bulan, çocuğunun alkol yahut sigara kullanmasına onay veren çok müsaade verici ebeveynlerin çocuklarında etrafına karşı aşağılama, küçük düşürme, alaylı konuşma, lakap takma, eleştirme, husus bağımlılığı ve cürüm sürece üzere eğilimler görülebilmektedir.
Çocukların sağlıklı bireyler olarak hayatlarını idame ettirebilmeleri, gelecekteki yaşantılarını sağlam temeller üzerine inşa edebilmeleri, kendilerini inançta hissedebilmeleri çok kıymetlidir. Bu nedenle, varlıklı ailelerin çocuklara yönelik ihmal durumlarını fark edebilmeleri, bu vaziyeti önlemeye yönelik tahlil üretebilmeleri epey mühimdir. Çocuklarına karşı dürüst ve içten davranabilmeleri, muhtaçlık duyduklarında yanlarında olabilmeleri, ne olursa olsun sakin kalabilmeleri, kendilerini söz etmeleri konusunda cesaretlendirmeleri, fikirlerinin ciddiye alındığını hissetmeleri çok değerlidir. Daima akıl vermekten, eleştirel yahut cezalandırıcı yaklaşımlardan kaçınmaları, sonları ihlal etmelerine müsaade etmeden onlara karşı daha anlayışlı ve sabırlı davranmaları onlarla tesirli bağlantı kurmalarına yol açacaktır. Ayrıyeten, bu süreçte uzman dayanağı almaları bu devri daha sağlıklı geçirmelerine, aile dinamiklerini güzelleştirmelerine yardımcı olacaktır.
