Kimi vakit kendi istek ve gereksinimlerimizi lisana getirmeden karşımızdaki bireylerin bunların bizim hakkımız olduğunu bilmelerini ve bunları bize karşı yerine getirmelerini bekliyor ve istiyoruz. Ya da diğerlerinin isteklerini benimsiyor ve kendi yapacaklarımızdan vazgeçiyor ve gereksinimlerimizi ihmal ediyoruz.
Lakin kendi muhtaçlık ve isteklerimizi lisana getirme noktasına gelmeden daha kendimiz bunları elde etmeye hakkımız olduğuna inanmama noktasındayız. Gereksinimlerimiz olduğunu düşünmek bile kendi içimizde suçluluğa sebep oluyor ve hepsini görmezden gelmeye çalışıyorken, karşımızdakilerin bize gereksinimlerimizi vermelerini beklemek ne kadar gerçekçi olabilir?