Psikoterapi,danışan ile danışman ortasında ruhbilim bilgilerine dayanarak kurulan karşılıklı münasebet ve irtibat yoluyla sağlanan tedavi metodudur.
Psikoterapi süreci aslında danışanın randevu almak için telefon açtığı andan itibaren başlar.Terapi, terapist ile birlikte danışanın ruhsal dünyasına yapılan bir seyahattir. Bu seyahatte danışanın terapiye getiren “o anda” yaşanmış tekerrür eden olayın pişik dinamiğidir.
Terapi mühletince tekerrür eden sorunlara, tüm zamansal açılardan bakılmaya çalışılır. Bunun sebebi ,geçmişte yaşanan ya da hala yaşanmakta olan olayların nasıl bugünkü sorunların altyapısı oluşturduğunu anlamaya çalışmaktır. Terapi aslında bireyin kendini daha yakından tanıma talebidir. Çünkü terapide his niyet ve davranış üçgeni ele alınarak ,kişi dünü-bugünü ,hataları ve sevapları ile yüzleşir. Yüzleşmek şiddetli bir seyahattir .Bu güçlü seyahatte terapiste düşen aslî görev, danışanına eleştirmeden, utandırmadan, yargılamadan fikren ve hissen anlamaya çalışmaktır. Danışanın terapist ile yaşadığı bağlantı tüm alakaları için bir model oluşturur.
Danışan bu süreçte öğrendiği ülkü alakayı içselleştirerek öteki münasebetlere taşır.
Terapi müddetince yaşanan her transfer, birebir vakitte bir çözülmedir. Örneğin, danışan şimdiye kadar kimseyle paylaşmadığı travmatize edici yaşantısını kendisini eleştirip yargılayamayacağından emin oldugu terapistine aktararak uzun yıllardır içinde ruhsal baskı oluşturan hüzün, utanç ve öfke dolu yükü yavaş yavaş omuzlarından bırakmaya başlar. Terapistin seans içindeki empatik duruşu düzgünleştirici etkenlerin başındadır. Çünkü danışan için anlaşılmak ve yargılanmamak tahlil kadar kıymetlidir. İlerleyen seanslarda danışanı daha bütüncül manada tanımaya başlayan terapist yavaş yavaş yorumlar yapmaya girişir. Her yorum danışan için kendisine ve dünyasına tutulan aynadır tıpkı vakitte. Dikkat edilmesi gereken birinci konu,terapi müddetince danışanı gereğince tanımadan yorumlarda bulunmamaktadır. Yorum, danışanım dünyasında farkındalığı arttırmada fener rolünü alacağından ışığı ne fazla ne de az olmalıdır. İkinci konu ise, terapistin sanıldığı üzere akıl hocası olmadığıdır. Terapide aslolan, danışanı kendisi üzerine düşündüre bilmektir. ısrarla akıl vermeye çalışmak, danışanın iradesine ipotek altına almak manasını da içerir. Bu türlü yapıldığı takdirde danışan kendisi üzerine düşünmeyerek,sürekli terapistinden alternatif tahliller bekleyecektir. Halbuki terapiden amaçlanan, danışanın kendilik yapısını güçlendirerek dış dünya ile ahenk sağlayacağı biçimde yine yapılanmasını inşa edebilmektir. Üçüncü konu terapistin danışanın ne yasaginin ne de isteğinin yanında durmasıdır. Terapist, danışana kendi kıymet yargılarını sunmamalıdır. Çünkü bireyi zorla kendimize benzetmeye çalışmak da bir çeşit şiddettir. Son evrede, daha fazla gelecekteki dizaynlar üzerine konuşulur. Bu noktada yetişkin olan danışanın hayatını biçimlendirmede faal rol almasına yardımcı olmak temeldir. Tüm bu kazanımları deneyimleyen danışanın yavaş yavaş benliğini güçlendirme adımları atmasıyla terapi hedeflenen noktaya ulaşmaya başlar. Yapılan yorumlarla danışanın farkındalığı artar. Böylelikle kişi bir yandan kendini daha âlâ tanımaya çalışırken, öbür yandan artık olayların içinde boşalamadan ,mesafe kazandığı benliğini daha objektif değerlendirmeyi öğrenir. Terapinin kesin hedefi, danışanın terapistine muhtaçlık duymadan hayatın getirdiği sorunlarla başa çıkma yollarıni öğrenmesi, yeni bir hayata daha inançlı adımlar atmasıdır.